Οι επιπτώσεις της Κρίσης: Έρχεται ο Χειμώνας

Είναι μύθος να νομίζουμε ότι με τα σημερινά δεδομένα θα αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή μας. Είναι μεγάλο λάθος να πιστεύουμε ότι θα συνηθίσουμε στις άθλιες συνθήκες που ζούμε σήμερα στη χώρα μας. Η εξαθλίωση θα χτυπάει όλο και περισσότερο τους ασθενέστερους, απλά εμείς δεν θα μπορούμε να αντιδράσουμε ούτε καν ατομικά. Οι συλλογικότητες και οι κοινωνικοί κανόνες παύουν να ισχύουν όταν μία κοινωνία έχει «βομβαρδιστεί» και «ισοπεδωθεί» οικονομικά, πολιτισμικά και προπάντων ηθικά.

Στην Ελλάδα ισχύει σε πάρα πολλά θέματα ο γενικευμένος νόμος της ζούγκλας «ο ισχυρός έχει το δίκιο». Ο νόμος της φυσικής επιλογής – δαρβινισμός – ότι επιβιώνει ο δυνατότερος χωρίς να υπάρχει μέριμνα ή βοήθεια στον αδύνατο, διαπερνάει όλες τις νομικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, τις καθημερινές πράξεις των κατοίκων της χώρας και τις επίσημες συζητήσεις των πολιτικών στα κανάλια. Η δήλωση του Ά. Γεωργιάδη ότι αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ οι καταθέσεις θα φύγουν, δείχνει την επίσημη στρατηγική της Ελίτ που κυβερνά την Ελλάδα, που δεν είναι άλλη από τον γενικευμένο φόβο. Όχι τον θεσμοθετημένο, τον οριοθετημένο, τον κανονιστικό φόβο των αρχών για την τάξη και τον νόμο, αλλά τον πανταχού παρόν, τον ανεξέλεγκτο, τον παντοδύναμο και υπερφυσικό, φόβο. Τα ΜΜΕ γνωρίζουν καλά ότι το παιχνίδι ή το παίζεις ή βγαίνεις εκτός. Γι’ αυτό και τέτοιες δηλώσεις παραμένουν τελικά στο απυρόβλητο.

Απ’ την άλλη μεριά ο υπερφυσικός φόβος δεν καταπολεμείται με εμπρηστικές δηλώσεις τύπου «γουναράδικων». Στη φωτιά της σύγκρουσης δεν επιμένεις με τυφλές δηλώσεις που πετυχαίνουν τελικά το στόχο. Γι’ αυτό δηλώσεις «επαναστατικού» τύπου θα κλείνουν τον κόσμο στα σπίτια τους, όλο και θα μειώνουν την αντίδραση του κόσμου. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι πολιτικοί μας και γι’ αυτό ποντάρουν στην ένταση. Και φυσικά ο κόσμος όταν δει την ένταση, τη σύγκρουση, την πολεμική φοβάται ακόμα περισσότερο. Είναι η σημερινή κοινωνία των ΜΜΕ που δεν μπορείς να «παίξεις» με τα παλιά εργαλεία του στυλ να βγει ο κόσμος έξω και να διαδηλώσει. Η κάθε εποχή θέλει τη δική της αντίδραση.

Πάρτε για παράδειγμα τη λογική των νεοεξαθλιωμένων ανθρώπων που δεν μπορούν να συντηρήσουν τα κατοικίδιά τους. Τα αφήνουν σε πόλεις και χωριά να ζήσουν μόνα τους και όσο αντέξουν. Τα παλιά αφεντικά είναι σίγουρο ότι δεν αντέχουν. Στο Π. Άστρος η κατάσταση είναι τραγική. Κάθε βράδυ αγέλες σκύλων προσπαθούν να ζήσουν, να επιβιώσουν.  Και όμως ενώ ο διάλογος της τοπικής κοινωνίας θα έπρεπε να είναι προς τη δημιουργία «Κυνοτροφείου» και βοήθεια όλων των αδέσποτων να ζήσουν, να επιβιώσουν, η συζήτηση περιπλέκεται στο γιατί τα αφήνουν, να τα σκοτώσουμε όλα, ο Δήμος δεν κάνει τίποτα και όλα τα υπόλοιπα σχόλια του «πετάω την μπάλα στην εξέδρα και δεν ασχολούμαι τελικά». Και ενώ ο Δήμος σύσσωμος, σύννομος και τεχνοκρατικός θα έπρεπε να έδινε λύση στα αδέσποτα σε μία αναπτυσσόμενη τουριστικά περιοχή, διάφοροι παράγοντες αναγάγουν το «πρόβλημα» στο ότι φταίμε όλοι που αφήνουμε τα κατοικίδια στους δρόμους, φταίμε όλοι γιατί τα φάγαμε όλοι μαζί και άλλα ωραία.

Η κρίση βλέπετε δεν έχει μόνο επίπτωση στους οικονομικούς δείκτες και στο ΑΕΠ αλλά και στην πιο απλή καθημερινή μας στιγμή. Ακόμα χειρότερα η κρίση βοηθά την Ελίτ να την σκαπουλάρει, αφού «βομβαρδίζει» το ρεαλισμό και τη λογική με ένστικτα ζούγκλας και ιδέες του 18^ου αιώνα. Εν τω μεταξύ τα σκυλιά περιμένουν το χειμώνα…

Άκης Χουζούρης 

* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" - Σεπτέμβριος 2014