..........................* κιτρινισμένες λιθογραφίες * για τον Άνθρωπο και τις αξίες που χάνονται στην εποχή μας...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
..."Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη...........Νίκος Μπελογιάννης

~


................................... Οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε τα όνειρά μας, επειδή ζούμε τους φόβους μας

Μετάφραση (Translate)

Powered By Blogger

Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

«Η Παναγία του Βαλτινού» του Δημήτρη Τσιγάρα

Ηλίας Κεφάλας
ΤΡΙΚΑΛΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ


ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΤ. ΤΣΙΓΑΡΑ
«Η Παναγία του Βαλτινού», 
Τρίκαλα 2018

Εδώ στις εσοχές της επαρχίας που ζούμε κεκρυμμένοι, μην προκαλώντας καθ’ οιονδήποτε τρόπο την δημοσιότητα, μη νομίζετε ότι μένουμε και ανενεργοί. Δημιουργούμε τον μικρό μας πολιτισμό απερίσπαστοι και αφοσιωμένοι στα μεράκια μας και δεν έχουμε απαιτήσεις ιδιαίτερες πέρα από τις πειστικές απαντήσεις που δίνουμε στον εαυτό μας. Κατά τα άλλα και τυπογραφικά εργαστήρια έχουμε και βιβλία βγάζουμε ιδίοις αναμαλώμασι και βιβλιοπωλεία έχουμε για να τα εκθέτουμε στις βιτρίνες τους και κόσμο, επίσης έχουμε, για να τα προσέχει και να τα συζητάει. Προ πάντων έχουμε συγγραφείς. 
Ο λόγος σήμερα για τον Δημήτρη Τσιγάρα που, πολύ πιθανόν, να πηγαίνει κατά κάποιον τρόπο ενσυνείδητα χαμένος, επιμένοντας να μη φεύγει από τον γενέθλιο χώρο του. Σπουδαγμένος γραφίστας και επιμελητής βιβλίων καλλιεργεί παράλληλα όλες τις εγγενείς εφέσεις του, αυτές που τον αιχμαλώτισαν από την παιδική του ηλικία και τον οδήγησαν σ’ έναν πληθωρικό καλλιτεχνικό δρόμο: ζωγράφος, μουσικός, φωτογράφος, συγγραφέας, εκδότης, λαογράφος, κινηματογραφιστής. Μπράβο Δημήτρη!
Το άρτι εκδοθέν βιβλίο του είναι «Η Παναγία του Βαλτινού», με κείμενα τοπιολαογραφικά σύμμεικτα, όπως επεξηγεί ο υπότιτλός του. Πρόκειται για ιστορικές και λαογραφικές αναφορές γύρω από το πανέμορφο ξωκκλήσι, αλλά και μνήμες των γύρω χωριών, κυρίως του Βαλτινού. Εντυπωσιάζουν πέρα από τις κατατοπιστικές φωτογραφίες οι ζωγραφιές του Δημήτρη, που ζωντανεύουν με ενάργεια τους θρύλους του δάσους ή τους ήρωες των ομόθεμων κειμένων που ανθολογεί. Δυστυχώς ο χώρος δεν επιτρέπει να πούμε περισσότερα. Ήθελα απλώς να πω ότι είμαστε εδώ, υπάρχουμε και δημιουργούμε εν ακμή, στον τόπο μας.


Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

Ο Κορφιάτης βρυκόλακας {αποσπάσματα από το κείμενο του 5ου τεύχους του Νίκου Δημήτριου Μάμαλου}

Πορτόνι
Κέρκυρα

Ο Κορφιάτης βρυκόλακας
{αποσπάσματα από το κείμενο του 5ου τεύχους του Νίκου Δημήτριου Μάμαλου}


 Π οιος είναι και τι κάνει ο βρυκόλακας; Ο Μιχαήλ Δένδιας θα τον περιγράψει ως: «ο συν τω σώματι εμφανιζόμενος μετά θάνατου κακός άνθρωπος, όστις ανιστάμενος τας νύκτας απο του τάκρου περιέρχονται τα γνωστά αυτώ μέρη. Αλλόμοιον δ'είς εκίνον ούτις ήθελαν ίδει αυτού διότι όντος μεγάλην δυστυχίαν θέλει υποστή». Ο Γεράσιμος Χυτήρης είναι εξίσου γλαφυρός: «αναπαλλοτρίωτοι υπεξούσιοι των διαβολικών ορδών, μετέχουν και σαν εταίροι, αφού κρατούν την ικανότητα να διαπράττουν το κακό και σε βάρος των ζωντανών, τόσο με το φόβο που προκαλούν, όσο κι από επιδίωξη της ανεπανόρθωτα κακής τους φύσεως». 
.....................
Τα σαγράδα χάσκουν ακόμα

Τα ερείπια των γαιοκτημονικών οικογενειών της υπαίθρου διατηρούν τη κεντρική τους θέση όχι μόνο στο οικιστικό σχέδιο του χωριού, αλλά και στις αφηγήσεις. Πετάμε τα σκουπίδια μας μέσα και παρκάρουμε μπροστά τους για να τα κρύψουμε. Αυτά εκεί, επιζούν και μετά το χαλασμό τους. Η ακλέρια και η ερμιά που οδήγησαν στην εγκατάλειψη είναι αναμενόμενη τιμωρία της συμπεριφοράς των αριστοκρατών στους φτωχούς χωριάτες. Αρπαγή περιουσιών, εξοντωτικές εργασίες, θάνατος. Οι παλαιότεροι θα μιλήσουν για τους ανθρώπινους σκελετούς που βρέθηκαν στα περίφημα σαγράδα. Ο άρχοντας πρέπει να τιμωρηθεί και αφού δεν το κατάφερε κανείς σε αυτή τη ζωή, υπάρχει και η επόμενη. Οι συγγενείς και οι γείτονες ας δράσουν καταλλήλως. Αυτή είναι η γοητεία της Κέρκυρας που περιγράφει ο Λ. Ντάρρελ.
...................
Οι αφορισμένοι στα χωριά και στη χώρα

Ανάμεσα στα επιτίμια του αφορισμού των περασμένων αιώνων ήταν οι αφορισμένοι να μείνουν «άλυτοι και τυμπανιαίοι». Ο αφορισμός αποτέλεσε εργαλείο της Εκκλησίας στο πλαίσιο των δικαστικών αρμοδιοτήτων που επωμίστηκε στις βενετοκρατούμενες και οθωμανοκρατούμενες περιοχές. Εκ των πραγμάτων λειτούργησε και εντοπίζεται σε περιπτώσεις που δεν αναμένεται. Αν δεν έχει προηγηθεί αφορισμός η εκκλησιαστική δράση παραμένει άμεση. Ας δούμε ένα παλιότερο παράδειγμα και ένα σύγχρονο. 
.......................
Τα δικά μας κινηματογραφικά βαμπίρ

Η δυτικοευρωπαϊκή παράδοση του βαμπίρ (αιχμηροί κυνόδοντες, τροφή με αίμα ζωντανών, φόβος στο φως κ.τ.λ.) συναντά την εγχώρια βαλκανική του βρικόλακα στον κινηματογράφο. Για τις παραδόσεις γύρω από το Ποντικονήσι έχουμε μιλήσει παλιότερα (Πορτόνι 3, Καλοκαίρι 2017 ). Η αμερικάνικη ταινία Isle of the Dead (1945), υποτιθέμενα γυρισμένη στην Κέρκυρα των Βαλκανικών Πολέμων, φέρνει στο νησί των Νεκρών του Μπαίκλιν την Καρμίλλα του Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού. Στη Fedora (1979) όλα παραπέμπουν στο κερκυραϊκό φαντασιακό που συνέθεσαν μέσα στους αιώνες των ελαιώνων οι επισκέπτες του νησιού αναζητώντας αυτό που δεν εντόπιζαν στις πατρίδες τους: αθανασία. 

~~~~~~~~~~~~
Φωτό 1: Αφιέρωμα στη στοιχειωμένη Κέρκυρα στην Ακρόπολη του 1967
Φωτό 2 : Η ιστορία του βρυκόλακα Αντωνάκη Μπόϊκου συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των πνευματιστών του Μεσοπολέμου Δημοσίευμα στο περιοδικό "Ψυχικαί Έρευναι" {1933}
Φωτό 3 : Χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας Fedora {1978}
Φώτο 4: Εξώφυλλο περιοδικού "Πορτόνι"





Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018

Είκοσι πέντε (25) χρόνια πριν, Δευτέρα 19 Ιουλίου 1993 όταν στο Ρέθυμνο κυκλοφόρησε η εβδομαδιαία εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"


Ήταν τέτοια μέρα ακριβώς 25 χρόνια πριν, Δευτέρα 19 Ιουλίου 1993 όταν στο Ρέθυμνο κυκλοφόρησε η εβδομαδιαία εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ". Εκδότες της δύο νέοι άνθρωποι, ο Γιάννης Στ. Καλαϊτζάκης και εγώ. Εκείνου ο πατέρας, ο Στέλιος εξέδιδε την καθημερινή εφημερίδα "ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ" -την οποία συνεχίζει σήμερα ο Γιάννης, εγώ είχα αποχωρήσει ένα χρόνο πριν από τα "ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ", με δική μου θέληση- ήθελα ν' ανοίξω τα δικά μου φτερά- είχαμε εκδώσει με δύο συμπολίτες τον Αντώνη Πατερογιαννάκη και τον Κώστα Ρακιντζή ένα μηνιαίο περιοδικό τις "ΣΕΛΙΔΕΣ της ΚΡΗΤΗΣ", όμως το περιοδικό αυτό βγήκε μάλλον σε λάθος εποχή δεν μπόρεσε να κρατηθεί -116 χρωματιστές σελίδες-, είχε υψηλό κόστος για τα τότε δεδομένα. Έτσι είχα βρεθεί σχεδόν άνεργος, αλλά απασχολούμουν στην "Κ.Ε.".
Κάποια στιγμή σκεφτήκαμε με τον Γιάννη να βγάλουμε μία εβδομαδιαία εφημερίδα. 50% εκείνος 50% εγώ. Την έκδοση της προσδιορίζαμε Σεπτέμβρη ή αρχές Οκτώβρη του 1993. 

Όμως την Δευτέρα 12 Ιούλη συνέβη τούτο: Μας ήρθε μία πληροφορία ότι ο Γιάννης Χαλκιαδάκης εκδότης των "ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ", ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει εβδομαδιαία εφημερίδα. Η πληροφορία αυτή βέβαια αποδείχθηκε λανθασμένη, όμως εμάς μας άγχωσε και αποφασίσαμε να βγάλουμε αμέσως εφημερίδα. Να προλάβουμε τον Χαλκιαδάκη.

Κεφάλαιο δεν είχαμε. Ζητήσαμε από τον πατέρα του Γιάννη, τον Στέλιο να μας τυπώνει για ένα δίμηνο την εφημερίδα, μέχρι να εισπράξουμε τις πρώτες συνδρομές. Εκείνος δέχτηκε και έτσι έγινε. Το δεύτερο θέμα ήταν ότι δεν είχαμε όνομα για την εφημερίδα μας. Πως να την λέμε; Eγώ έριξα την ιδέα να την ονομάσουμε "ΕΒΔΟΜΑΔΑ", όμως στο Ηράκλειο τότε, ένας πολύ αγαπημένος συνάδελφος και φίλος ο συγραφέας Μανώλης Παντινάκης εξέδιδε εφημερίδα με το ίδιο όνομα και αυτό θα δημιουργούσε κάποιο μπέρδεμα. Ο Γιάννης θυμήθηκε ότι ο θείος του, δημοσιογράφος, δικηγόρος και πρώην Δήμαρχος Ρεθύμνου Μανώλης Καλαϊτζάκης (που δυστυχώς έφυγε πολύ νέος από τη ζωή το καλοκαίρι του 1989) είχε εκδώσει το 1974 μία εβδομαδιαία εφημερίδα με το όνομα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ". η οποία δεν είχε κρατήσει πολύ καιρό γιατί στο μεταξύ ο Μανώλης εξελέγη Δήμαρχος Ρεθύμνου τον Μάρτη του 1975 και την διέκοψε. Εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" είχε εκδοθεί και στις πρώτες δεκαετίες του π. αιώνα πάλι από τις οικογένειες Καλαϊτζάκη και Βιβυλάκη.

Ο Γιάννης τηλεφώνησε αμέσως στη θεία του την κυρία Λιλή (Ευαγγελία, το γένος Αρκολάκη) και την ρώτησε αν μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε το όνομα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" που φυσικά ανήκε στον Μανώλη. Η κυρία Λιλή όχι μόνο δεν είχε αντίρρηση αλλά ενθουσιάστηκε που θα ξανάβγαινε εφημερίδα με το όνομα που τόσο αγάπησε ο άντρας της, ήρθε αμέσως στο γραφείο μας (γραφείο είχαμε το ημιυπόγειο της "Κ.Ε". εκεί που ο Γιάννης έχει τώρα τον ραδιοφωνικό σταθμό του), μας αγκάλιασε, μας ευχήθηκε και μάλιστα αμέσως άρχισε να μας γράφει και συνδρομητές... Πρώτο συνδρομητή θυμάμαι έγραψε τον Κωστή Σταγάκη που είχε τότε φούρνο στη Λ. Κουντουριώτη που ήταν αδερφικός φίλος του Μανώλη και δημοτικός σύμβουλος επί δημαρχίας του. Η κυρία Λιλή είναι υπέροχος άνθρωπος. Με τον Μανώλη, απέκτησαν δύο εξαιρετικά παιδιά, τον Γιάννη και τον Μελχή.

Έτσι στο "άψε σβήσε" κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ". Δακτυλογράφηση και σελιδοποίηση έκαναν η Γιάννα Μανουσάκη (σύζυγος αργότερα του Αντώνη Κλαψινάκη) η Αναστασία Αντωνογιωργάκη, η αδερφή του Γιάννη, Αγγελική σύζυγος του Γιάννη Αγριμάκη, αργότερα και η Χαρά Κυριακοπούλου. Τον λογότυπο έστησε ο Πάρης Δανιάς, εκτύπωση ο Κωστής Κλαψινός, διανομή ο Γιάννης Κουταλάς. Δημοσιογραφικά μας βοήθησε η Μαρίνα Μουνδριανάκη, από τους πρώτους συνεργάτες μας επίσης ο Μάρκος Πολιουδάκης, ο Μιχάλης Τρούλης και με "κόμικ" ο Σήφης Φιτσανάκης. Τα πρώτα φύλλα ήταν ένα εφημεριδάκι, 16 σελίδες περίπου στο σχήμα Α4. 

Την "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" κρατήσαμε μαζί με τον Γιάννη δύο χρόνια. Κατόπιν συνέχισα μόνος μου. Όχι δεν τσακωθήκαμε, απλά έτσι κρίναμε να κάνουμε. Άλλωστε με τον Γιάννη μπορεί κάπου να συμφωνούμε, κάπου να διαφωνούμε, όμως "μαύρα μάτια" δεν είπαμε ποτέ.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" είχε μια σημαντική διαδρομή. Την αγκάλιασε η κοινωνία του Ρεθύμνου, την εμπιστεύτηκαν πολλοί άνθρωποι του γραπτού λόγου. Τον Γενάρη του 2010, κυκλοφόρησε το τελευταία φύλλο της. Η ευθύνη σε κάθε περίπτωση είναι δική μου και την έχω αναλάβει.
Αρκετά ξεκουράστηκε αυτά τα οκτώ χρόνια η "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ". 

Είναι ώρα να ξανασηκωθεί...

Δ.Τζ.